"Τα collages του Ελύτη ήταν η σκιά που έριχνε πάνω μου η ποίησή του , όχι η σάρκα , όχι ο όγκος της , όχι τα μυστήρια της σύνταξης και της μουσικής , αλλά η σκιά της : παρουσίαζαν τα φετίχ τους, τις έμμονες ιδέες τους , τη διασπορά των πραγμάτων που είχα αγαπήσει , παρουσίαζαν όλους αυτούς τους πολύτιμους λίθους , αυτούς καθεαυτούς , αμόλυντους από το ραφινάρισμα της ευγλωττίας και το στίγμα του στοχασμού , χωρίς τη μεσολάβηση της γλώσσας , χωρίς τις ρυτίδες του πέπλου των λέξεων . (...)"
Ευγένιος Αρανίτσης
Στη διἀρκεια ενός σιγαρέττου που είναι η ζωή μας και όπου χαιρόμαστε , και αυτοκαταστρεφόμαστε , όπως άλλωστε και στους έρωτες , στις απόπειρες δημιουργίας , και οπουδήποτε αλλού , το μόνο φωσάκι που δεν σβήνει ακόμη κι αν ο χρόνος μας το πατά χάμω είναι το κάλλος . Η απειροελάχιστη στιγμή όπου γευτήκαμε το κάλλος και την ενσωματώσαμε μια για πάντα μες στην ιδιωτική μας αιωνιότητα . (..) Όποιος δεν έτυχε να δει ποτέ του με πόση γρηγοράδα και χάρη ανεβοκατεβαίνει μέρα νύχτα και συναποκομίζει από το έδαφος άπειρα μικροπραγματάκια , σποράκια , πετρίτσες , φυλλαράκια, πευκοβελόνες , άχυρα και πούπουλα , μια μητέρα νεοσσών ώστε να μπορέσει να στεγάσει τα παιδιά της . Όποιος δεν ξύπνησε το άλλο πρωί να βρει μια φωλιά στο γείσο της ταράτσας του και να σαστίσει απ'αυτό το στιγμιαίο μήνυμα ζωής και μαγικής μαστοριάς , δεν θα μπορέσει ποτέ να καταλάβει πώς με το ίδιο τιποτένιο υλικό , αποκόμματα εικονογραφημένων περιοδικών , κάποτε και βιβλίων , μπορεί να φτάσει κανείς , με μιαν ανάλογη μαγική μαστοριά , στην τεχνική της συνεικόνας .Κατ'αναλογίαν να δώσει το όραμα ενός κόσμος όπου το γραφικό σήμα παίρνει τη θέση απλού ψηφίου και ναμεταδώσει άλλου είδος ποιητικά μηνύματα , όσο κι αν η γραφή βγαίνει πρώτη στην τελική αναμέτρηση .