Κι η μέρα που απελπίστηκες Επιστραμμένη σαν ηχώ αλλ' απέραντη Κι οι λύπες οι μικρές Με το κρυφό τους κόκκινο λουλούδι Σκιές τρεμάμενες άπιαστα φυλλώματα Των ουρανών επάνω στο νερό Που ο νους μόνον εγγίζει
Τα Ετεροθαλή
«Σ’ όλους τους τόπους κι αν γυρνώ μόνον ετούτον αγαπώ!» Τ’ άκουσε ο ήλιος κι έφριξε το φως το κόκκινο έριξε
Ο ήλιος ο ηλιάτορας
Επειδή το κόκκινο δεν είναι πάντοτε η προτεραία του μαύρου (...) Συμπληγάδες όλοι μας περνούμε .Άλλες του κίτρινου στενές κι όλες του κόκκινου κατάμαυρες . Στηθήτω μία Παρθένος κατάστικτη φιλιών η αμώμητος .